Adventure tour day 10
Zaterdag 24 mei ’14.
Ana van de receptie staat buiten. Ik sta achter haar in de deur. Als zij zich omdraait schrikt ze en moet ze lachen. Ze wijst ons de
ontbijtruimte en even later staat de omelet met brood en thee op tafel. De motoren zijn reeds gepakt en na het ontbijt kunnen we zo weg. We hebben besloten om he stuk via Transnistrie te gaan. Hoe dat gaat moeten we afwachten. We rijden nog even door Soroca en komen langs de burcht die ze aan het restaureren zijn. Op de doorgaande weg aangekomen zijn er nogal wat werkzaamheden. Hier wordt een soort snelweg aangelegd door Strabag. Een Aantal kilometers verder slaan we linksaf richting grens. De weg veranderd snel in onverhard. Het is een vreemd gezicht om Aanwijsborden boven de weg te zien. Een weg die eigenlijk een grindberg is. Na de grindweg krijgen we oude gatenkaas weg. De dorpjes zijn mooi en de meeste huisjes staan nieuw in de verf. Zelfs de bushokjes staan er netjes in de verf bij. We gaan een winkeltje in om water te kopen. Hierna vervolgen we onze weg. De borden geven Camenca aan. Dat is het eerste dorp in Transnistrie. We rijden het laatste dorp binnen wat aan de rivier de Nistru ligt. Hier is een brug naar de andere kant en daar ligt Transnistrie. Transnistrie betekent aan de andere zijde van de rivier de Nistru. Aan het begin van de brug staan eenvoudige hokjes en simpel slagboom. Niet echt een grensovergang te noemen. Hier staan de grenswachten van Moldavie. Er komt een grenswacht naar ons toe vraagt wat we gaan doen. Ik antwoordt we gaan naar de Ukraine naar de plaats Balta. Hij vind prima en wuift ons verder. We starten de motoren en rijden weg. Maar er komt een andere grenswacht die zegt dat we moeten stoppen. Hij praat met de vorige grenswacht en er volgt een discussie. Ik moet komen en hij vraagt wat we gaan doen. Ik vertel dat we naar Ukraine gaan naar de plaats Balta. Hij zegt ja maar je moet een officiële grens nemen anders wordt je voertuig niet uitgeschreven. Ook vraagt hij of we ook weer Moldavië in gaan. We begrijpen elkaar niet helemaal en hij gaat bellen en ik krijg een goed Engels sprekenede mevrouw aan de telefoon. Zij zegt dat we de grens bij Soroca moeten nemen. Ik zeg daar komen we net vandaan en ik wil verder richting Balta. Zij vermeld dat het voertuig dan niet wordt afgemeld. Ik zeg dat geeft niet (Ik weet dat we later weer via Transnistrie inrijden en dan niet worden ingeschreven. Ik kan deze inschrijving dan goed gebruiken als we later weer Roemenië in gaan). De grenswacht geeft het op en wuift ons door en we gaan de brug over.
Aan het eind van de brug staan weer eenvoudige keetjes en simpel slagboom. Als we aankomen komen uit alle hoeken grenswachten, politie agenten om te kijken wat daar aankomt. Het paspoort en kenteken wordt bekeken en er wordt gevraagd wat we gaan doen. Ik vertel dat we naar de Ukraine gaan naar de plaats Balta. Ik hou het verhaal eenvoudig en een plaats die hier bekend is. De papieren gaan van de een naar de ander totdat ik naar binnen moet komen. Ik moet aanwijzen op het kenteken waar mijn naam staat en of dat overeenkomt. Dat klopt nu bij die van Janny maar dat kenteken staat op mijn naam…… En twee motoren op een naam is een probleem. De meneer is vriendelijk en welwillend en gaat bellen. Hij wordt weer terug gebeld. Dit gaat een aantal keren zo. Inmiddels is wel al een uurtje voorbij. Het is warm er is gelukkig wat schaduw. Ik moet weer naar binnen en hij laat formulier zien wat ik moet invullen. Maar mijn Moldavisch is niet ze goed. De paspoorten zijn inmiddels weer terug en zegt dat hij het wel invult. Een tijdje later moet ik weer binnen komen en twee euro per motor betalen. Daar wordt weer een formulier voor ingevuld en ons paspoort en kenteken is gekopieerd. Deze twee worden aan elkaar geniet en ik krijg alles terug. Voor het invullen vraagt hij 100 Grivna ( 6 eur) ik geef hem dat hij heeft er hard voor gewerkt….. Ruim anderhalf uur later vertrekken we en rijden in Transnistrie. Het is vreemd om ergens te rijden waar je eigenlijk niet kan rijden maar het is gelukt we rijden in een land wat niet bestaat. Maar niet voor lang het is maar verbindingsstuk naar de route toe. Als snel komen we de provisorische grens van Transnistrie tegen. Men kijkt ons raar aan en bekijken de motoren. De beambte vraagt waar we vandaan komen en waar we naar toe gaan. Ik vertel dat we van de plaats Soroca komen en naar Ukraine gaan naar de plaats Balta. We geven de papieren af en gaan wachten in de schaduw. Het is nog steeds warm erg warm in een motorpak als je niet rijdt. Vrij snel krijgen we de papieren terug. Ook het formulier waar de binnenkomende beambte zo zijn best op heeft gedaan. We mogen verder en komen bij de Oekrainse grens. Omdat dit meestal ook een uur duurt doen we onze jassen uit en gaan in de schaduw staan. Er komt een leger mevrouw en voelt aan mijn tas en voelt dat er iets hards in zit. Ze vraagt of ik mijn tas wil open maken. Ik begin de banden los te halen en ze vind het te lang duren en zegt ok…. Gelukkig hoeft hij niet open. De papieren zijn bij de beambte en wij wachten. Niet veel later komt er een meneer en we moeten uitleggen dat In het paspoort van Janny twee namen staan. Janny van Dam van Ruiven. Na dit te hebben uitgelegd kunnen we gaan. Dit is de snelste overgang ooit geweest. We zijn weer on route het is 13.00 uur en we moeten nog 126 kilometer. We rijden direct het onverhard op wat gemaakt is met een soort wit fijn zand wat erg hard wordt als het droog is. Maar als het erg heeft geregend vormen zich watergroeven die later als het droog is weer erg hard worden. Zo slecht hebben we ze nog niet gehad. 
Het landschap is heuvelachtig en de wegen recht zo stijgen en dalen we heel wat af. We rijden weer een geasfalteerde weg op richting Balta. Het is een redelijke weg met hier en daar wat slechte stukken. Zo schieten we aardig op. In Balta gaan we richting Savran en de weg blijft redelijk totdat we op de route van vorig jaar komen. Het is nog 25 en de weg wordt steeds wat beter en zo rijden we om kwart over vier de stad in en komen we aan bij het hotel. We rijden direct achterom en daar komt “Boris Boef” aan en hij lacht als hij ons ziet. We lopen naar de kamer en zien dat er iemand anders in de keuken staat. We zijn benieuwd naar hoe het gaat en wat we gaan eten maar eeeeeerst douchen. Na te zijn opgefrist zitten we om 18.00 aan tafel. Er wordt alleen Oekraïens gesproken en zo belanden we weer in de keuken en kiezen we wat we willen eten. We drinken wat en daar komt het eten. Een frisse salade en steak met gebakken aardappeltjes… heerlijk.