Dag 28 - Turkmenebad > Buchara
Vrijdag 26 mei (28)
We rijden de stad Turkmenebad uit en gaan over een rivier. Een vrij nieuwe brug en een nieuwe weg. Die staat nog niet in de navigatie. Volgens mijn navigatie moet ik ergens rechts zijn en we slaan van de weg af. We zien twee driewiel motorfietsen staan en stoppen even. We maken een praatje en we moeten terug naar de nieuwe weg die komt bij de grens uit. Ze rijden ons wel even voor. Ze zetten hun helm op en stuiven letterlijk weg. Op de kruising stoppen ze en wijzen naar rechts en we worden uitgezwaaid naar de grens.
En na paar kilometers alleen maar asfalt in aanleg komen we bij de grens. Turkmenistan uit is net zoveel loketjes als heen maar dan sneller. We staan bij de eerste post van Uzbekistan. Geen asfalt maar zand, grind en stof en oude gebouwen die verbouwd worden waar de zwaluwen in en uit vliegen naar hun nestjes. Eerste loket paspoort stempel. Iets verder moeten we een declaratie formulier invullen. Er komt een mevrouw (Douane) bij ons kijken of we het goed invullen en we mogen het kantoortje in. Er zit een meneer achter de computer maar die stuurt ze weg en gaat mijn gegevens in de computer invullen. Er zijn nog twee mensen achter ons en het invullen duurt vrij lang. De mevrouw van de Douane roept door de mobilofoon een collega en die gaat de papieren van Janny in de computer zetten. Ze vraagt het een en ander en het is een prettig gesprek. Op mijn naam van Dam komt weer mijn broer ter sprake Jean Claude. Dat is altijd goed voor een lach. We laten ook onze kaart zien wie we zijn en waar we naar toe gaan. Dan vraagt ze naar de medicijnen en Janny moet ze laten zien. De gele tas wordt uitgepakt en ze bekijkt de medicijnen. Meer dan paracetamol en norit zit er niet in en de tas moet op de scan. Dan ziet ze iets vreemds. Ze vraagt wat dat is. Opeens schiet Janny het te binnen en pakt een klein plastic doosje daar zitten delfts blauwe klompjes in. Janny pakt er eentje uit en bied haar een setje aan. Oeps denk ik het omkopen van een ambtenaar … Maar ze neemt hem in dank aan. We kunnen verder naar de motor controle. Er staan wat vrachtwagens en we piepen een beetje voor. Als de vrachtwagen klaar is duwen we de motoren naar voren. Langs de inspectie put een smal paadje. De soldaatjes kijken naar ons en er komt er een naar toe. De eerste vraag is altijd waar kom je vandaan. Bij het antwoord Holland volgen er dan een paar namen van voetballers. Hij vraagt wat we gaan doen en ik laat onze kaart zien. De familie moeten we even uitleggen en de route vind hij mooi. Hij neemt ons mee naar loketje waar we weer even voor mogen. We worden ingeschreven en we gaan naar de motoren. Er staan een aantal soldaten rond de motoren en men wil ze inspecteren. We wachten even totdat de eerste man zegt dat we alle stempels hebben en we kunnen verder.
Bij het verlaten van de grenspost worden we overvallen door geldwisselaars. Ik heb het er nooit zo op en heb altijd het gevoel benadeeld te worden. Maar ik heb nu wat diverse soorten geld en denk wie het eerst zijn vinger op steekt die neem ik. En ik vraag in de groep : Who want to change money. En de man die het eerste roept die neem ik. Ik ruil het Iraanse en Turkmeense geld om in Uzbeeks en we kunnen verder. De weg is niet best maar er is niet echt veel verkeer dus we schieten toch aardig op. Daar is de bekende stadspoort en de stad is nabij. Niet veel later rijden we Buchara binnen en bij het centrum waar de navigatie zegt rechtdoor staan vrachtwagens die de weg blokkeren. We rijden er tussendoor. Maar een agent zegt dat we terug moeten. We rijden om en komen weer bij een blokkade nu met bussen. We vragen de weg naar het Hotel. Men zegt dat het feestdagen zijn en dat alles is afgesloten. Maar hij zegt wacht even en hij gaat bellen. Na wat hebben staan zweten in de brandende zon komt er een politie auto die ons begeleid naar het Hotel. En er is plaats….
Het is Silk and spices feest een soort braderie van textiel en kruiden daarom is het gehele stadscentrum afgesloten.
We zetten de motoren op de binnenplaats. Vanuit ons raam kijken we uit op het centrum wat met bezoekers begint vol te lopen. Daar moeten we ook maar eens gaan kijken. We lopen het hotel uit en na een paar honderd is daar de Po-I-Kalyan Moskee. We kijken naar het inmiddels bekende blauwe mozaik en daar tegenover staat deMir-I-Arab Madrassa. Op het plein staan een paar kraampjes met handgemaakte kleden. Het is het Silk & Spices Festival. We lopen door een poort en komen langs winkeltjes op een binnenplein. Hier komt muziek vandaan en een dansgroep dans de lokale volks dans. Wij zijn niet de enigste touwschouwers. De meeste bezoekers zijn bezoekers uit eigen land en een enkele buitenlandse toerist. Zo ook een dikke Amerikaan die tussen de dansers door springt om zijn veel jongere vrouw overal op de foto vast te leggen. Het is een beetje tegenstrijdig beeld van dat moment. Folkore met een dansende Amerikaan door het beeld.
We lopen door en komen weer buiten bij nog een Madrassa. De Abdulaziz Kan Madrassah. Hier worden stukken muziek ten gehore gebracht door de scholieren en staan er tafels met producten van zijde. Het is een mooi en bijzonder om dit te horen en zien. Er komt een man naar ons toe en vertelt over het gebouw de Madrassa als school. Hij neemt ons mee in een ruimte wat als vertrek voor de leerling dienst doet. Beneden is een ruimte om te leren en leven en iets hoger is een ruimte om te slapen. Door de constructie van het gebouw is het koel in de vertrekken. Hij heeft het nu als opslag voor zijn winkeltje. Hij laat ons een typisch souveniers T-shirt zien. Hij zegt handgemaakt. Dat zien we er niet echt aan af maar hij heeft ons mooie dingen vertelt en laten zien en we kopen een T-Shirt als dank. We verlaten de Madrasse en we gaan even op een bankje zitten onder de moerbeien.
Het is hoog tijd om wat te eten te zoeken. Het is vrij druk overal maar we vinden een mooi tafeltje op een overdekt terras. Het eten is goed en we kunnen alles en iedereen om ons heen goed gadeslaan.
We verlaten het terras en lopen langs een soort vijver waar het vol zit met mensen en het is een grote drukte. De avond begint te vallen en we zien de rode avondzon zich afsteken tegen de contouren van alle bijzondere gebouwen. Vermoeit maar voldaan duiken we ons bed in.
Aantal kilometers 141 km
Hotel Caravan
Khodja Nurobobod St, Bukhara
39°46'34.27'N
64°24'43.71'O
