Dag 88 - Gotemba > Tokyo
Dinsdag 25 juli (88)
Om acht uur kijken we eens door het raam. Het regent. Het ontbijt halen we uit de koelkast en we ruimen onze tassen op en doen lekker rustig aan. Staat vandaag pinnen en 85 km rijden op de agenda. We pakken de motoren en op aanwijzen van de receptionist gaan we op zoek naar de Surugate bank. Daar kan je met visa pinnen.
We rijden stukje terug maar iets te ver en ik zie een mini market waar ik wel meer heb gepind en er staat ook visa op dus ik ga naar binnen. Na meerdere pogingen niet gelukt. Krijg steeds de kaart terug met als reactie contact visa. Dan maar naar de aangegeven bank. Het is een mooie bank en er staan mensen in de rij voor vier ATM machines. Ik ben aan de beurt en loop een hokje in. Ook hier weer een weigering. Ik kijk uit mijn hokje rond en daar komt een Bank mevrouw aan en ik leg uit dat hij het niet doet. We proberen alles maar niets. Ik zeg dit is een grote bank, er staat visa op de deur en mijn portemonnee is leeg. (bij het restaurant de laatste Yen opgemaakt). Ze gaat weg en er komt een Bank meneer en we proberen weer alles. Op de machine kon je voor Engels kiezen. Daar stond bij dat de Engelse versie alleen voor Visa kaarten waren die in Japan zijn afgegeven. De meneer zegt misschien bij het postkantoor. Ik loop beetje narrig naar buiten en wijs naar de visa sticker en zie in heeeeele kleine lettertjes: alleen voor Japanse Visa kaarten. Vandaar de weigeringen.
Het postkantoor is aan de andere kant van de straat en ik loop naar binnen. Er staat een rij en als ik aan de beurt ben komen er al snel biljetten uit. Deze flappentap actie heeft toch een uurtje geduurd. We rijden om 11.00 de Expressway op. De donkere wolken rond de berg Fuji worden snel minder en gaat de temperatuur snel omhoog en is het 30 graden plus. We moeten bij Yokohama naar een andere Express way toesteken. De eerste afslag gemist we hadden parallel moeten rijden. Een paar kilometer later slaan we af en rijden we dwars door het centrum in de file naar de andere weg. Als echte File rijders rijden we tussen de rijen door. De wegen zijn druk en gaan kris kras door en over elkaar heen. Op een moment rijden we onder de andere weg helft. Een twee laags snelweg. We zien de zee en daar komt een brug waar we over moeten. Het is linksaf en we zien de afslag naar beneden gaan en de gewone baan gaat boven richting links. Hier ging het fout we hadden parallel naar beneden gemoeten. We rijden nu recht af op de haven. De weg ligt hoog boven de grond en het is een mooi gezicht. Veel nieuwe auto’s die klaar staan om te worden verscheept. Container terminals.
Beneden aangekomen draaien we om en staan weer voor een tolhokje. We hadden voordat we verkeerd gingen net betaald en nu vraagt hij weer eenzelfde bedrag. Ik laat onze kaartjes zien maar hij zegt dat we moeten betalen. Hij in het Japans en ik in het Nederlands. Ik maak belbeweging en zeg chef. En hij gaat inderdaad bellen en het is goed we kunnen door en hij geeft nog even aan welke richting we moeten. Al snel rijden we op de brug. Direct na de brug is het linksaf. Dit keer gaat het goed en rijden we een kurketrekker weg naar beneden. Het is net Droomvlucht in de Efteling. Beneden aangekomen is het linksaf en het is een drukte van vrachtwagens die in de rij staan. We rijden er langs en waar ik denk dat het moet zijn is het dus niet. We vragen het aan een portier meneer en hij tekent het uit. Net honderd meter terug Loods 6. Jawel hier is bekend dat wij komen en we plaatsen de motoren in de loods. Ze staan op stand naast een splinter nieuwe Lamborghini. Een jongeman van kantoor komt en neemt onze Carnets en hij zegt dat Mr Kamata om 16.00 komt. Het is 13.00 en ik zeg dat we daar niet op wachten. We hebben vijf werkdagen vooraf moeten aangeven wanneer en hoe laat we aankomen. Met Mr. Kamata heb ik dit gecommuniceerd. Hij is van het bedrijf Trancy die het werk weer heeft uitbesteed en normaal de papierwinkel doet. Daar komt hij voor uit Tokyo hoofdkantoor. Dat is even een stukje rijden. De jongeman belt met Mr Kamata en het is goed hij komt niet en wij stappen in de taxi. Gisteren even nagekeken hoe het openbaar vervoer in Tokyo werkt en dat is nogal ingewikkeld. Er zijn meerdere maatschappijen en nog meer lijnen. Er is een soort openbaarvervoer app waar je het station van vertrek kan aangeven en van aankomst en dan hoppa je kan vertrekken.
We worden bij het station afgezet en ik zoek in de app naar het station….. niet dus. Daar sta je dan met je tassen om je nek. We gaan in een koffie zaakje zitten. Ik loop naar boven en zie de poortjes van de treinen. Er staat een man in het Engels de weg te vragen. Hij was verkeerd en hoe kom je dan terug. Als hij klaar is vraag ik hoe we moeten reizen. De controle meneer zoekt het op en schrijft de stations en tijden op. Dat is mooi en nu een bakje koffie. Het zaakje is een soort franse broodjes en koffie tent. Je moet eerst je broodje pakken en dan naar de kassa je koffie bestellen. De bediende is een lange japanner met een koksmuts op. Hij maakt de koffie, maakt de dienbladen schoon en loopt door de deur naar de keuken om op te ruimen. Een bediende mevrouw doet ook van alles en gaat weer een andere deur in. Het is alsof we naar een klucht kijken. Deurtje in deurtje uit onder de toonbank …… Maar zo komen we er niet.
Overal in Japan wordt rekening gehouden met minder validen. Je ziet overal op de grond de blinde geleide voelsporen. Er is ook een lift en met al onze tassen prefereren we de lift boven de trap. Ik loop naar de ticket machine en toets op Engels en tik de eerste halte in en koop een kaartje. Wat ik had begrepen is dat je dan weer in een andere lijn moet stappen. Het kaartje door de machine en we staan op het perron. De trein chauffeur staan naast de trein en ik vraag naar de bestemming Kawasaki. Hij zegt ja dat is die trein. Kom maar bij mij dan zegt hij wel wanneer we eruit moeten. Lachend stapt hij achter zijn stuurtje en fluit we zijn weg. Een paar haltes verder stappen we uit en hij zegt dat we op het perron kunnen blijven en dat een volgende naar Oshiage gaat. We staan op het perron te wachten als een Mevrouw vraagt waar we vandaan komen en waar we naar toe gaan. Ik laat mijn briefje met de route zien en ze zegt daar gaan zij ook naar toe. Ik zeg ok dan volg ik jullie. We maken even een foto en daar komt de trein. Daar praten we nog wat verder en we laten onze reiskaart zien. Dan zegt ze dat wij na Oshiage ook in deze trein kunnen blijven tot Sengakuji waar we op de Airport Express kunnen overstappen. Met al deze hulp komen we zonder veel zoeken op plaats van bestemming Narita Airport. De uitgang zoeken is nog een dingetje maar we staan buiten en daar staan shuttle bussen naar verschillende hotels. We wachten onze bus af en rijden niet veel later het Hotel complex binnen. Een enooooooooooorm gebouw met 13 verdiepingen.
Na de opfrisbeurt naar de 13e verdieping waar een diner buffet staat. We eindigen de dag met het zelf tappen van een softijsje met chocolade saus en pikkeltjes. Met uitzicht op de lichtjes van de luchthaven en stijgende en dalende vliegtuigen. Net Madurodam. Voor de motoren zit het erop en wij gaan morgen naar Tokyo.
Aantal kilometers 108
Marroad International Hotel Narita
763-1 Komaino, Narita, Chiba-ken, 286-0121, Japan
35°46'44.15'N,
140°22'22.82'O
