Dag 7 - Kazanlak > Canakele
Vrijdag 5 mei (7)
De route naar de grens vanaf Kazanlak in de navigatie gezet en we zijn voor negen uur onderweg naar Turkije. Het begint met tweebaanswegen en gaat naar de snelweg. Maar naar mijn gevoel blijft de snelweg lang weg. We zien aan de horizon rookpluimen de lucht in gaan. Na een tijdje komen we langs een kerncentrale. Wel zo dicht dat we bijna door de centrale rijden. Hier staan twee agenten en die laten ons stoppen. Nu komt het denk ik. Bulgaarse corrupte politie. Ze vragen niet naar papieren maar waar we naar toe gaan. Meer niet en we konden weer verder. Achteraf gezien waren ze vast nieuwsgierig. Want mijn route had de binnendoor weg genomen en niet de snelweg. Denk dat er weinig motorrijders langs komen.
Het is wel lekker rijden en een kleine honderd kilometer voor de grens gaan we de snelweg op. Daar duikt ineens een rij vrachtwagens op. Kilometers lang rijden we langs de rij met vrachtwagens. Er staan zelfs mobiele toiletten langs de rij. De grens is in aantocht en jawel we zien de grens. We sluiten aan in een van de rijen.
Eerste loket paspoorten en visa. Alles ok. Tweede loket kentekenbewijs. Dat levert een klein probleem op. Het chassis nr. van Janny wil niet in het systeem. Na enige hulp was het gelukt. Naast het tweede loket zit een meneer die zegt dat we alles moeten open maken. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik pas de langzaam aan actie toe. Achter ons staat een rij… Ik heb eindelijk mijn tas eraf en hij wil maar met zijn handen in de tas. HO HO roep ik het past maar op een manier. Na drie stukken kleding hielt hij het voor gezien en vroeg aan Janny wat zit er in je posttassen. Niet nog een keer die roltas heeft hij waarschijnlijk gedacht. Na een slaapzak en kussen kunnen we verder. Daar staat een heeeeeeeeeele lange rij voor 1 loket. Langzaam rijden we er langs. Hier en daar wat getoeter maar we doen net of we niets horen. Het laatste loket kijkt of alles in de computer staat en we mogen door. We stoppen net na de grens om alle kleding en helm weer goed te doen. Een auto met Nederlands kenteken stopt en een jonge man spreekt ons aan in het Nederlands (Nederlandse Turk) en vraagt belangstellend wat we gaan doen. Het was een leuke eerste kennismaking. We gaan door en rijden in Turkije.
We stoppen bij een benzinepomp voor een bakje koffie en volle tank. Na het betalen wordt de koffie bij ons aan de picknicktafel gebracht. We hervatten het rijden voor het laatste stuk. We rijden langs het water. De Dardanellen. De verbinding naar de Zwarte zee. Bij de stad Galipoli heeft een ware veldslag in de 1e wereldoorlog plaats gevonden. Heden ten dage is er druk zeevaart verkeer van en naar de Zwarte zee.
We komen aan bij de Ferry naar Canakele. Een en al hectiek. We rijden voorbij de lange rij met auto’s en bussen. Terug wijst een, naar loket wijst twee, naar de boot wijst drie. Ik kan met euro betalen, nog geen tijd gehad om geld te wisselen, en we rijden de boot op. We worden ergens tussen gepast en we staan. We varen … De chauffeur van de bus naast ons komt een praatje maken en vind het mooi dat we samen met de motor op reis zijn. Hij vraagt of we thee moeten en ja dat willen we wel. Even later komt hij met thee en vervolgen we ons gesprek.
Eerste indruk is zeer gastvrij J
We komen aan in het rommelige Canakele. We zijn in het volgend werelddeel aangekomen: Azië. We rijden wat maar een leuk Hotel niet echt te zien. Ik had ergens Hotel Iris thuis gevonden. Deze maar eens zoeken. Die is in een dorp verder en daar strijken we neer aan het strand.
Aantal kilometers 429 km
Iris Otel
Mola Caddesi No:68 Güzelyalı
17060 Merkez/Çanakkale Merkez/Çanakkale
40° 2'25.51'N
26°20'20.97'O
