Dag 25 - Quchan > Ashgabat
Dinsdag 23 mei 2017 (25)
Het is weer een dag van een grens overgang. Het meest bevochten visa: Turkmenistan. Ik ga op de motor naar de bakker en haal brood. We eten met zijn drieen ontbijt op de kamer. Wat gaan we vandaag verwachten met de grensovergang naar Turkmenistan. We vertrekken en rijden de stad uit. Het heuvelgebied is rood gekleurd van de klaprozen. De heuveles gaan over in bergen en we slingeren van bocht naar bocht. Het is mooi rijden en we genieten van de mooie omgeving in Iran.
Dan komen we in het laatste dorpje. Bajgiran een paar huisjes en een hek. De grens. We laten het carnet afstempelen bij een loket. Er springt een jongeman om ons heen om geld te wisselen. Na een paar keer vriendelijk te hebben afgewezen laat ik hem de laatste keer met wat doordringende stem en aanwijzingen te kennen dat ik alleen wissel als ik daar zin in heb. We gaan het hek door en de weg gaat naar boven. Daar komen we bij een volgend hek met grens meneren die ons door laten naar de grenspost bovenop de berg.
We komen boven aan bij een grote Iraanse vlaggenmast. We zetten de motoren neer en gaan op zoek naar een loketje. We komen bij de paspoortmeneer en die werkt de paspoorten af. Ik wapper met het carnet en hij wijst naar een meneer, die loop ik achterna en laat carnet weer zien. Die wijst naar buiten. Ik loop naar buiten en kom een man tegen die ook wacht. Hij zegt over 10 min. Is de meneer op kantoor. Inderdaad daar is de meneer en we gaan zijn kantoor in. Er komt een heeeeeeeeeeel groot boek en hij schrijft al onze gegevens er in en werkt daarna de carnets af. Hij loopt mee en doet het hek open en we rijden naar een hokje van Turkmenistan. Bij het eerste hokje met soldaatjes (zijn rond de 16-18 jaar moeten we paspoort geven en worden we ingeschreven (1) we kunnen verder. Dat is maar tien meter. Weer een hokje paspoort afgeven en het visa formuliertje. We worden in een boek ingeschreven (2) daarna moeten we de motoren neer zetten en meelopen naar een soort wachtruimte. Hier moeten we paspoort afgeven en visa document (3). Dan moeten we naar een deurtje en een soldaatje belt paar keer op de bel. Na paar minuten komt er een mevrouw en moeten we het kantoortje binnen (4) hier moeten we ergens voor betalen. Ik denk visa of zoiets. Dan zegt ze dat het net pauze is en moeten we wachten. We willen naar de motoren maar dat mag niet van het soldaatje. Na beetje zeuren zegt soldaatje 2 dat er 1 naar de motoren mag. Als Janny terugkomt met wat eten en drinken is het loketje weer open en krijgen we onze paspoorten terug. We moeten naar buiten naar een ander kantoortje (5) hier wordt een formulier ingevuld en moeten we paspoort en kenteken afgeven. Dit formulier is klaar kost 5 dollar. Moeten nu naar ander kantoortje (6) daar zet de meneer een stempel op het formulier en zet er nog 1 dollar kosten bij. Dan gaan we naar de meneer van de bank. Die lag te slapen en wordt even wakker gemaakt. Werk aan de winkel. (7) Hier moeten we betalen wat er op het document staat. Voor ons eur 140 dollar. Nu moeten we weer naar buiten en komen bij een meneer die dat formulier en kenteken en paspoort wil hebben. (8) Hij vult het een en ander in en we moeten op document tekenen en we krijgen een exemplaar terug. Nu moeten we naar ander kantoortje (9). Er loopt een beetje norse soldaat en zegt dat we moeten wachten. Hij loopt naar kantoortje en we moeten mee. De pasoorten en kenteken worden in boek geschreven. Bij mijn naam zegt hij Jean Claude Vandamme? Ik zeg dat is mijn broer. Ze moeten lachen en we moeten de motoren onder de overkapping zetten. Er staan inmiddels een man of 8 bij en nu wordt er gevraagd wat er in de tassen zit. Ik doe wat open van de tanktas en de banaan. Hij vraagt heb je een wapen bij je waarop ik antwoord nee ik doe net als Jean Claude en ik maak boks beweging. Hij moet lachen en Janny en David hoeven ook niet veel open te maken. We mogen verder. We zijn erdoor. We rijden in Turkmenistan de berg af. We zien paarden en maken foto’s en de selfie met zijn drieën. Het voelt goed om hier te rijden. We zien de stad Ashgabat en maken nog wat foto’s. Opeens staat er een auto van het leger met man of zes en er komen er nog twee aan rennen. Hij zegt dat de weg naar beneden is en we gaan snel verder. Opeens staan we voor een hek en moeten we onze paspoorten en kenteken bewijzen afgeven (10) en worden we nog gecontroleerd. Hij vraagt aan mij of we foto’s hebben genomen. Ik laat ze zien en ik moet ze verwijderen. We reden nog in Militair gebied en na het hek mogen we foto’s maken en dat doen we bij de poort van Ashgabat.
We rijden de stad in en we verbazen ons over hoe schoon en wit de stad is. De weg is breed, de gebouwen zijn groot. We komen langs een park met beelden. We maken wat foto’s. We stappen weer op en komen bij het Ak Altyn hotel. Hier staan een aantal Duitse motoren die een Zijderoute aan het rijden zijn met een Zwitsers busje als ondersteuning. We zitten in de tuin en samen met David eten en drinken we en zijn we beland in het volgende land. Als we op de kamer zijn kijken we uit over de stad met al zijn lichtjes ziet het er betoverend uit. Een stad in de woestijn.
We zitten aan een biertje en cola buiten bij de Kaktus bar. Turkmenistan !
Aantal kilometers 145
Ak Altyn Hotel
Magtymguly Ave 141/1, Ashgabat, Turkmenistan
37°57'9.86'N,
58°21'53.36'O
