Balkan 2016 02
1602
We worden wakker met een zonnetje in de kamer. We hebben er zin in en pakken de motoren op nog voor het ontbijt. Deze is in trouwzaal twee. We zijn niet de enigste. Er komt een gezinnetje met twee kleine kinderen. Nog voor negen uur zitten we op het zadel en vertrekken we. Het eerste stuk is vrij druk. Als snel zie ik borden Kopaonik. De weg hiernaartoe gaat eerst door een heuvel gebied met vele fruitgaarden. Na het dorpje Brus gaat het bergopwaarts. Na eerst wat geld te hebben getapt rijden we verder. Het is een beboste bergweg naar het skioort Kopaonik. Het is winderig en koud. Zoals je van een skioord in de zomer kan verwachten was alles gesloten. We zien wel veel auto’s en ook mensen met boodschappentasjes. Van die plastic tasjes die je in NL niet meer krijgt. Ik zie een poort in een gebouw en rij eronder door en kom op een binnenplaats waar het een levendig gebeuren is. Zo strijken we neer op een terras voor koffie en toilet stop. Het is even heerlijk opwarmen in de zon.
We starten de motoren en rijden een rondje binnenplaats. We dalen af en dit keer met een wijds uitzicht over het landschap. Op de weg zie je af en toe stenen die op de weg zijn gevallen. Soms ook een gehele landslide. Ik stop en zie geen steen maar een schildpad midden op de weg in een haarspeld bocht. We stoppen om hem even in de berm te zetten. De schildpad en wij vervolgen onze weg. We komen aan in de plaats Novi Pazar en stoppen bij een benzinepomp voor de snicker lunch. De dame is erg vriendelijk en komt alles buiten brengen en een andere meneer komt kussen voor in de stoelen brengen. Ze neemt ook nog een foto van ons. Overal waar je bent is men zeer behulpzaam.
Nog een klein stukje en we zijn bij de grens met Montenegro. Maar eerst door de stad Novi Pazar. Het lijkt wel een hele marktstraat. Overal lopen mensen , overal staan kraampjes en daartussen rijden auto,s en wij. Hier gelden de verkeers regels niet meer…
Bij het naderen van de grens kwamen we door veel tunnels. Deze zijn zonder licht en met bochten. Je kan je niet oriënteren waar je moet rijden. Je ziet niet waar de muur is je ziet niet waar het einde is. Ik krijg een beetje vreemd gevoel als autoziek over mij heen. Ook Janny zegt dat het raar en moeilijk rijden is. Maar we komen uiteindelijk veilig aan de grens.
We rijden naar het plaatsje Ropaje en zien borden van motel grand en besluiten om daar naar toe te gaan. We zetten de motoren in de garage en betrekken onze Grand kamer.
We eten een traditioneel Balkan gerecht Pljeskavica.