Adventure tour day 4
Zondag 18 mei 2014
07.00 uur het is donker in de kamer. Ik geloof niet dat het weerbericht klopt. 22 graden en zonnig. 
Ik doe het gordijn open en zie tot mijn verbazing een stralend blauwe lucht. Janny is ook wakker geworden en kijkt ook naar de blauwe lucht. Dat is een mooie start. We pakken eerst de motor op. Ik bemerk een vochtige lek onder een van de voorvork poten van de XT van Janny. Ik laat haar dat zien en vertel dat dit olie kan zijn door een lekke keerring. Ze gaat het in de gaten houden. Het ontbijt staat klaar en we eten lekker omelet met kaas. Het is zo lekker weer dat we de thee buiten in de zon op het terras opdrinken. Hierbij zijn we toeschouwer van het spel: de vogel zit insecten na en de vogel wordt beslopen door de kat. Om iets na negen uur vertrekken we richting grens. Aldaar aangekomen is het niet druk. We zijn zo Roemenie uit en staan voor de grens met de Oekraine. We krijgen het welbekende papiertje waar dadelijk allemaal stempeltjes op moeten staan. Bij de Oekraine grenspolitie aangekomen is men naarstig op zoek naar de ingeslagen frame nummers. Het plaatje zien ze wel maar niet de ingeslagen nummers. Bij Janny is het net te zien maar bij mij niet. De Grenspolitie meneer vertelde: she is good you have a problem. Waarna ik vertelde dat dit de derde keer was dat ik met deze motorfiets de Oekraine bezocht. Na een tijdje kregen we de papieren terug en mochten we een hokje 
verder. De Douane was zo klaar en konden we ons briefje bij de uitgang weer inleveren. 40 minuten was een snelle overgang. De weg is goed en we rijden lekker door. In het eerste dorp van betekenis gaan we pinnen en op zoek naar snickers. Janny kijkt ook naar haar voorvork en die is toch nat van de olie. Na gepint te hebben verbinden we de voorvork. Hierbij hebben we lokale toeschouwers die het mooi vinden hoe we dit repareren. Aan de overkant van de straat zijn twee Oekraïense motorrijders aangekomen. Zij komen even kijken en maken praatje en wij moeten op de foto…. We gaan verder richting Beromet. Onder het rijden denk ik : hoeveel heb ik gepind? 400 UA is ongeveer 30 euro. Niet genoeg dus in Beromet nog maar wat bij gepind. Hierna komen we niet echt dorpjes van betekenis tegen. Bij Beromet slaan we linksaf richting Roemeens grens. Na een aantal kilometers eindigt het asfalt en begint de onverharde klim naar boven. Door de regen is het nat en glad. De weg is ook net gatenkaas. We rijden rustig maar gestaag naar boven. Van de ene haarspeld naar de andere. We komen auto’s tegen dus de weg moet wel doorgaand zijn. Boven aangekomen hebben we onze lunchstop: cola en chocolade. We gaan weer verder en hebben mooie uitzichten over de bergen om ons heen. We dalen en komen weer in de bewoonde wereld…… met een slagboom en soldaten. Ze vragen onze papieren en geven ons paspoort en kenteken. Hij blijft doorvragen om papieren. Ik heb niets meer. Hij vraagt wat we gaan doen. Ik laat de navigatie zien waar we naar toe willen. Hij loopt weg en gaat bellen. De weg is een grens weg met Roemenië en alleen toegankelijk voor mensen met een toestemming. Die hebben we niet. Even later komt hij terug en zegt : OK. We mogen door. We rijden door en de mensen kijken vreemd op als daar twee Nederlandse motoren voorbij rijden. We maken onderweg wat foto’s en rijden weer verder. Niet veel later staat er weer een slagboom over de weg. Er komt soldaat aanlopen en kijkt raar en vraagt waar komen jullie vandaan. Die was dus niet gebeld dat wij eraan kwamen…. Na weer uitgelegd te hebben waar we naar toe gingen ging de poort weer open. (Dit alles met handen en voeten want men spreekt alleen Oekraïens) We vervolgens onze weg over de onverharde paden. We beginnen het nu toch wel beetje te voelen. We stoppen voor snel bakje koffie met banaan en rijden de laatste kilometers. Dit laatste stuk gaat langs rivier waar men de kade aan het repareren is. De weg heeft daar flink onder te leiden en wij bonken aardig door elkaar. In het dorp Vehkonskaya aangekomen lijkt de 
locatie niet helemaal te kloppen. Ik zoek het adres op. Er komen wat jongelui op brommers aan en ik laat het adres zien. Zij weten alleen stuk terug. In het centrum nog keer gevraagd. Die wisten het helemaal niet. Nog een keer gevraagd en die wist te vertellen 1 kilometer terug bij een bar linksaf. Bij de bar aangekomen naar binnen en gevraagd waar Villa Perlyna was. Ze ging bellen en even later stond een jonge dame die engels sprak en vertelde dat het iets verder was en liep met ons mee. Ze deed het hek open en we stonden voor Villa Perlyna. En de bar was het restaurant waar we een heerlijke Oekraïense maaltijd hebben gegeten. Na het eten willen we naar het huis terug lopen maar het onweert en regent. We drinken nog bakje koffie en het meisje vraagt of we een parapluis willen. Hier antwoorden we met ja op. Ze gaat naar buiten en loopt door de regen om voor ons een parapluis te halen….. Dat is service met een plus…..
PS en ik was vergeten mijn dag stukje te schrijven en zit nu met de hoofdlamp te typen en Janny slaapt lekker. Welterusten.