Dag 89 - Tokyo
Woensdag 26 juli (89)
We hebben in het Hotel geen gordijnen maar soort schuifdeuren. Het blijft lekker donker en dat slaapt lekker. Het is half negen als we eruit zijn. Snel naar ontbijt want dat is vroeg afgelopen. We nemen de shuttlebus weer naar de luchthaven en kijken waar we morgen moeten inchecken. Dat is snel gevonden. Bij een informatiebalie vraag ik welke trein we moeten hebben voor Asakusa. Ze komt met de luchthaven plattegrond en laat zien waar we de toerist informatie kunnen vinden.
Met de lift naar beneden en daar is de toerist informatie en ik vraag welke trein en daar komt een kaart en daar wordt netjes ingekleurd hoe te reizen. Dan vraagt een van de dames waar we vandaan komen. Ik zeg Holland, met als aanvulling, op de motor. Ze kijkt raar en ik pak ons bekende kaartje en er gaan zes paar ogen van kaart naar ons en een hoge gil. Ze vinden het wel mooi en ze vragen of ze de kaart mogen houden. We zeggen arigato en we gaan naar de trein. We kopen een kaartje en gaan naar het perron. We hoeven niet over te stappen en het is klein uurtje rijden.
Bij aankomst Asakusa moet je het trein kaartje weer door het poortje halen. Als je genoeg betaalt heb blijft hij in de machine. Gisteren hadden we maar voor een paar haltes betaald en dacht ik hoe ga ik dat bijbetalen. Maar dan komt het kaartje er weer uit en kan je bij de naastgelegen bijbetaal kassa het verschuldigde bedrag betalen. We lopen naar boven en het regent nog. Er is een family markt en het is 11.55 uur.
Om twaalf uur hebben we met Masahiro Suda afgesproken. Vorig jaar heeft hij de rit in tegenovergestelde richting afgelegd op een Royal Enfield. We hebben zijn motor terug verscheept en gezegt tot ziens in Tokyo. Maar we staan een half uur te wachten maar zien hem nog niet. We gaan op zoek naar Wi-Fi en toilet. Dat vinden we bij Starbucks. Hij heeft bericht gestuurd dat hij onderweg is. We lopen een beetje in de wijk en zien een leuk winkeltje. We zien een leuke doek die we in een lijst kunnen ophangen en kopen die. Tijdens het betalen waar we vandaan komen. Ik zeg uit Holland, met als toevoeging, op de motor. Haar ogen zien water branden en ik laat de kaart zien. Ze kijkt naar de kaart en naar ons. Dan volgt een hoog gilletje. Er komt een jonge dame achter uit de winkel bij en we praten met elkaar. We krijgen nog twee Japanse doekjes als presentje. Dat vraagt om een tegen presentje en we geven ze een paar klompjes. Ze vinden het leuk en we worden uitgezwaaid.
Als ik weer Wi-Fi oppak is hij ook in de wijk en we spreken af bij de hoofdpoort en paar minuutjes later staan we bij de poort en komt hij op ons aflopen. We begroeten elkaar hartelijk en we gaan Sushi lunchen. Hij weet een klein zaakje en we gaan daar naar binnen. Twee tafeltjes en de kok. Sushi eten stond nog op de lijst en dat gaan we nu doen en met behulp van Masahiro, jongeman en student, bestellen we wat. We praten over onze reis en ook over Japan. Ik zeg dat veel in het Engels is. Hij verteld dat men daar nog niet zo lang mee bezig is en dat het voor de Olympische spelen in 2020 is. Het eten komt en we hebben twee verschillende soorten Sushi besteld en halverwege wisselen Janny en ik van bord. We eten ons bordje leeg maar het is niet echt onze smaak.
We gaan verder de stad en lopen door een straat met vele winkeltjes. Asakusa was in het verleden het middelpunt van Japan. Het is nu een gewilde wijk voor toeristen. Er lopen veel mensen in de traditionele kleding die je ook overal kan kopen. We nemen wat gezamenlijke foto’s. We willen verder wat souvenirs shoppen en nemen afscheid van Masahiro. Het is voor ons bijzonder om met Masahiro door zijn stad te lopen. Een jaar geleden zat hij bij ons aan tafel hutspot met een bal gehakt te eten en wij nu in zijn stad Sushi. Na een paar handdrukken en nog wat foto’s verdwijnen wij in het warenhuis en Masahiro gaat zijn stad in. Als we uit het warenhuis zijn lopen we weer richting de winkel straatjes. Janny schiet haar foto rolletje vol met mensen in Kimono. Inmiddels is het droog en kuieren we langs de winkeltjes. We kopen een Sundae ijsje en zien een leuk souveniers winkeltje. Er lopen vier jongeren met traditionele kleding. Janny wil ze op de foto zetten. Ik pak mijn kaartje en zeg dat we vandaag afscheid van Tokyo nemen en dat we graag met hen op de foto willen. Ze vinden het leuk en we vragen een winkelbediende om de foto te maken. Na de foto lopen we het winkeltje in na goed kijken hebben we een leuk aandenken aan Tokyo gekocht. Bij het betalen vragen ze waar we vandaan komen. Ik zeg uit Holland, met als toevoeging, op de motor. De dames kijken naar ons met vragende ogen. Ik pak onze kaart en laat de route en de motor foto’s zien. De ogen worden groter en er volgt een hoge gil door de winkel. Ze pakken de twee doosjes in en gaan in een tasje. Omdat het regenachtig is komt er over het tasje een plastic hoesje wat zorgvuldig wordt vastgeplakt. We worden vrolijk uitgezwaaid en met een arigato verlaten we de winkel.
We zijn klaar en gaan terug naar de trein. Het is een klein stukje als we de trap naar de ondergrondse afdalen. Nu dringt het bij mij door dat het avontuur ten einde is. Ik tik Janny op haar schouder en ze heeft rode ogen. Hier in de gang hebben we even een dingetje om te verwerken en laten allebei wat tranen. We komen bij de ticketpoortjes en daar staat een trein mevrouw en ze vraagt waar we naar toe moeten. Ik antwoord Narita en ik koop in de machine een kaartje. We gaan door het poortje en gaan linksaf en staan op een richtingaanwijskaart te kijken. De trein mevrouw is achter ons aangelopen en wijst naar de andere kant. Daar moeten we heen. Het kan ook gewoon niet fout er is overal wel iemand met informatie. We zitten op het perron op een bankje en vervolgen ons afscheid momentje: het is echt zover ons avontuur is gelukt. We stappen in de trein en zien het Japanse leven aan ons voorbijgaan.
Na klein uurtje staan we weer op de luchthaven en stappen in de bus van het Hotel. We rijden het terrein van het Hotel op en ik loop naar de receptie want ik moet onze vlucht gegevens nog printen. Ik mail het en we moeten even wachten. Achter de receptie is van marmer een grote wereld gemaakt. Dan zie je hoever we hebben gereden. We willen een selfie maken als de receptioniste vraagt of zij de foto moet maken en ja dat is nog beter. Ze maakt een foto en vraagt waar we vandaan komen. Ik zeg Holland, met als toevoeging, op de motor. Ze kijkt naar ons met een vragende blik Ik pak de kaart en laat deze zien. Met grote ogen kijkt ze naar ons en steekt twee duimen en zegt: dat is cool.
From here to Tokyo
Op 29 april vertrokken we uit Ridderkerk. Op weg naar ons avontuur. Nu 89 dagen later zijn we in Tokyo en wat hebben we beleefd onderweg. We hebben mensen ontmoet en sommige waren ook op reis. Deze mensen hebben mede ons avontuur bepaald. David Koolmees waar we twee grenzen zijn over geweest. Claudia en Gilles die ons hebben geholpen in de woestijn met een lekke band, Johannes die we in Kirgizië hebben ontmoet en tot Vladivostok hebben gevolgd, Anne en Anthony in Ulanbataar waar we ervaringen mee hebben gedeeld, Xenia en Tinu in Osh die ook op twee XT motoren aan een wereld reis bezig waren, Nick & Beernt in een Volkswagen die in Tadjikistan de Pamir Highway aan het bedwingen waren, Sunny Osh en Kelvin Chong die in Mongolie op reis waren in een auto maar we later op de motor hebben gezien, Vitin die met zijn motor was gevallen en 5 gebroken ribben heeft, Bartosz Laskiewicz die we in Vladivosktok hebben ontmoet en we samen hebben opgevaren naar Japan. Zo zijn er nog vele ontmoetingen zonder naam maar welke in onze herinneringen zullen blijven. Vandaag dringt het besef door dat we de bestemming hebben bereikt en dat we op onze eigen krachten en financiën zonder technische ondersteuning dit avontuur hebben volbracht. We zitten op het perron en hebben samen een terugblik en zitten met rode oogjes. Het zit erop ………..
