Dag 40 - Murghab > Sary Tash
Woensdag 7 juni (40)
We zijn op tijd op en de Russen zijn ook al bezig. Een van hen is zijn motor aan het repareren. Wij zijn klaar en vertrekken. Het is fris, we zitten op bijna 4000 meter en hebben ons regenpak aan tegen de kou. We genieten weer meer van de omgeving die indrukwekkend is. Mooie wegen langs de bergen en over de vlaktes. In de verte zien we de Russen die vertrokken waren staan bij het bord van de Ak Baital pas van 4666 meter. Ze vragen waar hun maat is. Ik vertel dat die nog aan het repareren was.
We rijden door en het asfalt wordt onverhard. We rijden naar het hoogste punt. Daar staan we. Saampjes op eenzame hoogte van 4666 meter. We dalen en zien de besneeuwde bergtoppen in onze spiegels verdwijnen. Aan de horizon zien we een blauwe spiegeling met daarachter besneeuwde bergtoppen. Rechts zien we de hekken van de Chinese grens. We stoppen bij het meer Karakol. Het hoogst gelegen meer op 3900 meter. Er staat een man met een rugzak en beneden ook een man. Ik spreek hem aan. Hij is blind en zijn vriend is beneden bij het meer. Ze zijn samen op voetreis.
We rijden het dorp binnen en worden ontvangen door een groepje kinderen. Ze vinden het leuk en de jongen zet ik even op de motor. Na wat foto’s te hebben genomen rijden we door. We gaan weer iets omhoog en hebben een mooi uitzicht over het meer. We maken foto’s en daar komen ook onze Russische vrienden aan. Ook zij maken foto’s van het overweldigende uitzicht. Wij gaan verder en na de volgende bergtop dalen we en zien we op de weg twee mensen. Twee fietsers waarvan aan 1 fiets wordt gesleuteld. Het zijn twee fransen. Een stel van rond de 70 die al 11 jaar onderweg zijn en nu op weg naar huis. Zijn derailleur was kapot en vroeg of ik plakband bij me had. Dat had ik maar ik dacht dat gaat niet lukken. Maar hij wilde het toch proberen. Na te hebben geplakt inderdaad knak. Nog steeds kapot. Daar waren de Russen weer. Ze inventariseerden het probleem. Pakten gereedschap en de ketting werd ingekort. De derailleur gedemonteerd en binnen 10 minuten kon er weer worden gefietst.
We vertrokken met zijn allen naar de grens. Het is mooi om in de groep samen te rijden naar de grens van Tadzikistan uit. We komen bij een hek en wij mogen verder. Net voor twee ronde hokjes staat een houten keet met een kanon bovenop. Hier moet ik naar binnen. De paspoorten worden bekeken. De soldaat vraagt of ik Jean Claude vanDamme ben. Ik antwoordt met karate bewegingen dat dat mijn broer is. Hij lacht en we krijgen onze stempel in het paspoort. We kunnen verder. We rijden nog iets omhoog en rijden de laatste pas van Tadjikistan. Een indrukwekkend mooi land.
We gaan een glibberig pas naar beneden en komen in een groendal. We zijn in niemandsland en het land wordt al groener en anders. We komen bij de grens met Kirgizië. We zien daar Claudia en Gilles staan. Zij zijn net klaar en rijden weg. We hebben ons eerste stempeltje en rijden naar de overkapping. Hier loopt iemand op ons af en we moeten wachten. Ik vraag wat we nu moeten doen en het enigste antwoord is wachten. Daar zien we de Russen aankomen. Ze komen bij ons staan en vragen aan de man van de grens wat te doen. Wachten is het antwoord. Men zegt dat de computer niet werkt. Na een uurtje wachten vragen we maar weer eens en het antwoordt is wachten.
Na anderhalf uur vinden de Russen het lang genoeg hebben geduurd. Zij moeten nog naar Osh. Ze gaan hun kampement opslaan. Tenten komen eraan en de gasspullen worden aangezet en er wordt gekookt. De grens beambten zien dit en vinden dat niet leuk en opeens doet de computer het weer. Na 10 minuten en 10 dollar armer staan we in Kirgizië. We rijden een lange rechte weg op en zien de buien regen op het dorp Sary Tash vallen. We rijden door tussen de kuddes en al snel rijden we nog droog het dorp binnen. Ik zie een Homestay en we rijden het terrein op. Daar staan ook Claudia en Gilles. We praten even en we betrekken onze kamer.
Ik zie op de weg nog een motor en die staat even later ook voor de deur. En er is nog een stel met een auto. Er wordt eten klaargemaakt en het is een gezellig avondje. De motorrijder heet Johannes maar is een beetje in zichzelf gekeerd.
Het toilet is buiten door de kamer van Johannes heen. We maken van een pan met pedaalemmerzak een toilet voor de nacht. En nu maar slapen.
Aantal kilmeters 231
Hotel Tatina
Sary Tash
39°43'49.25'N
73°14'46.87'O
