Dag 15 - Doğubayazıt > Urmia
Zaterdag 13 mei (15)
De dag van de grens met Iran. We nemen afscheid van de grote en kleine Ararat. Ze poseren in de zon tegen een hemelsblauwe lucht. Het is 80 kilometer tot de grens. We zien de Ararat in onze spiegel kleiner worden. Al mijmerend rijden we door en dan is daar plotseling de grens.
Eerst Turkije uit. Er lopen direct mannetjes te roepen change change. Dat willen we niet maar waar moeten we naar toe. We worden om de rij heen geleid en de paspoorten worden gestempeld en op naar het volgende hokje. Daar is niemand. Na een kwartiertje komt er meneer op de brommer en handelt de kentekens vriendelijk af en het hek gaat open. We rijden naar het Iranese gedeelte. De motoren staan onder een overkapping naast allemaal kantoren. Daar worden we ontvangen door een politie meneer en een meneer in burger. De politie meneer zegt dat we verder kunnen en de andere gaat met onze paspoorten naar een kantoortje Toerist Buro. Daar zit een mevrouw netjes gekleed en vraagt wat we komen doen. Zij schrijft wat op en we moeten ons naam en adres invullen. De andere is met onze carnets en paspoorten bezig en de mevrouw zegt dat we ook bij hem geld kunnen wisselen. De jongeman die ons helpt is een zogenaamde fixer. Iemand die de weg weet en je tegen betaling helpt. Er is ons niets gevraagd maar het gaat eigenlijk vanzelf. We vragen niet wat het kost we zijn toch wel een beetje voorzichtig en alles gaat snel dus dat willen we zo houden. We wisselen wat geld en we zijn klaar en gaan terug naar de motoren. Nu de carnets nog. Men komt de chassis nrs controleren en daarna gaan we weer verder en gaat de meneer met de taxi op weg en wij moeten volgen. We zien in het dal de stad Bazargan liggen. De eerste stad in Iran. We gaan de berg af waar David nog verzekering moet regelen. Uiteindelijk weer in de taxi naar de uitgang. De man doet het hek open en kijkt alles nog een keer na en we zijn klaar. Kosten eur 25,00 per motor. Misschien duur betaald maar in de wir war van kantoortjes en rijen hadden we dit niet zelf uitgevonden.
We rijden de hectiek van het Iraanse verkeer in Van verkeersregels is geen sprake en we moeten echt opletten. We gaan door het dorp Mauk en dat is echt drama maar we komen eruit en uiteindelijk komen we op de grote weg en gaan de kilometers snel. Het is wel uitkijken er wordt erg langzaam gereden en je wordt voorbij geraasd.
Het is een berglandschap met hier en daar groene stukken. Het is bijzonder om door dit land en landschap te rijden. Wat direct opvalt zijn de auto’s 80% Peugeot. We hebben een korte stop voor toiletstop in een restaurant. Het is bij het dorp Khoy op de coördinaten 38°31'34.33'N, 44°58'1.48'O (geen probleem) in het winkeltje ernaast kopen we een ijsje. Janny houd haar motor buf (soort sjaal) half om haar hoofd als hoofddoek. Het is nog even wennen voor Janny. De plaatselijke jeugd komt op een lichte motor kijken. David maakt gelijk vrienden en gaat op hun motor zitten. Dat alles met een ijsje wat lijkt op een magnum. Als we wegrijden komen de jongens op hun motor ons achterna. Met de mobiele telefoon worden we gefilmd. Ze rijden zonder helm en het gaat best hard en inhalen is ook geen probleem.
Een grens en 300 kilometer rijden is aardig veel op een dag. We willen naar de stad Urmia waar Hossein een homestay heeft en waar we willen overnachten. Hossein is het Iranese contact onder de reizigers die helpt bij Visa, carnets of reis begeleiding.
Voor Urmia hebben we een tankstop en de navigatie zetten we in op Houssein. Het leven is niet alleen naast de straat maar ook op de straat. Als je de stad binnen rijdt is er langs en op de weg van alles te koop. Het is uitgestald op de grond of de auto is met spullen helemaal volgeladen. We kijken om ons heen maar moeten ook op het verkeer letten.
We rijden de hectiek van de stad in. Als we er bijna zijn worden we nageroepen Houssein en twee jongens fietsen ons voor en rijden een binnenplaats van een woning in. We worden ontvangen door de vader en moeder van Houssein. Na al deze Aktie is het even rust. Het huis heeft een woonkamer en 1 slaapkamer. De douche en wc is achter een gordijntje. Wij nemen plaats in de slaapkamer en David slaapt op de bank .
Als we klaar zijn hebben we toch wel wat honger. We lopen met de vader de stad in. Wat we onderweg zien is niet te beschrijven. Overal is bedrijvigheid. Uiteindelijk komen we bij een restaurant. We eten en drinken wat en laten de eerste indrukken bezinken.
We lopen terug door allemaal smalle straatjes en steegjes. Kinderen spelen op straat en zo komen we weer bij de Homestay. Een dochter zit binnen met een baby en Janny krijgt de baby op schoot. David doet rekenles met de zoon en zo vermaken we ons in huize Hossein.
Het land is mooi en de mensen behulpzaam en lief dat is de eerste ervaring met Iran.
Aantal kilometers 338
Urmia
37°33'35.34'N
45° 4'29.08'O
