Dag 37 - Oumbouk > Bulunkul
Zondag 4 juni (37)
We zijn wakker en trekken ons motorpak aan en bepakken de motoren. In tussen wordt het ontbijt klaargemaakt en eten we buiten ons ontbijt. We maken een praatje met de man en vrouw des huizen. Toen we aankwamen waren we blij met een slaapplaats maar zagen ook de eenvoud waar de mensen in leven en gelukkig zijn. Als blijk van dank gaven we ons cadeautje de Nederlandse klompjes. We zijn bijna klaar voor vertrek naar de Khargush pas. We moeten alleen nog tanken. We rijden het laantje uit en worden uitgezwaaid. Hij staat in de poort en zijn leven gaat door.
Ik zie een wit vierkant hokje met Gaz erop. Ik denk dat in het dorp Langar een benzinepomp is en we rijden stukje door. Het is wasbord rijden tot in het dorp. We vinden niets en vragen naar een pomp. Er wordt terug gewezen. We rijden weer terug over het wasbord en bij het vierkante gaz huisje hebben ze ook benzine. Er wordt weer getankt vanuit de emmer. We gaan een stuk tegemoet waar geen dorpjes zijn. We moeten nog eten inkopen en we vragen aan de man van de pomp of er een winkel is. Die is er en hij is ook de winkelier. We lopen naar een gebouw en stappen een mooie winkel in. We slaan eten en water in en nu zijn we klaar voor wat voor ons ligt. Het staat bekend als 1 van de moeilijkste stukken wegen van Tadjikistan. Om deze reden heb ik een overnachting gepland in het dorpje Bulunkul net na de pas. We rijden na het tanken weer over het wasbord. Voor de derde keer vandaag L .
We rijden door het dorp Langar waar ze kleden aan het schrobben zijn in de rivier. Aan het eind van het dorp gaan we steil omhoog. We schakelen terug tot de eerste versnelling. Ik rij voorop en waarschuw Janny voor de weggesteldheid. Het is even wennen aan de steile weg en de vele losse stenen op de weg. Als dit het begin is van de 150 kilometer van vandaag staat ons nog wat te wachten.
Na de haarspeldbochten zijn we uit het dorp en is de weg rechter. De weg is smal en onverhard. We klimmen nog steeds en zitten al snel boven de 3300 meter. Aan de rechterkant stroomt de rivier de Pamir met daarachter nog steeds Afghanistan. We rijden rustig en genieten van de weidse omgeving. In een bocht staat een vrachtwagen met mannen eromheen. We stoppen en ze vragen om benzine. We zijn vol en het moet voor ons geen probleem zijn voor vandaag en morgen. Ik giet een van onze reserve tanks over in een jerrycan. We rijden weer door over de weg die steeds veranderd van ondergrond. Het is goed opletten waar je rijdt. We zien de weg voor ons uit tussen de bergen door slingeren. We rijden een kudde met herders in. De pakezels zijn beladen met de spullen voor de overnachting. Deze herders leven op grote hoogte met een sobere uitrusting. Daar rijden wij dan uitgerust met de moderne reis middelen inclusief kampeer uitrusting. Het leven is hier sober en hard. De groene grazige weide hebben we hier nog niet gezien.
We komen bij een zijriviertje bij een oude bulldozer die staat geparkeerd bij een vervallen hutje. Het hutje wordt nog gebruikt voor de kudde. Er liggen verse uitwerpselen. Aan de overzijde van de rivier zien we een klein vierkant gebouwtje. Een woning waar nog in wordt gewoond. Het is Afghanistan in de meest pure beleving. We eten en drinken wat terwijl de overzijde vecht voor zijn bestaan. We zijn beland in de grote plaats: The middle of nowhere!
We rijden door over lang gerekte paden langs de rivier om na wat bochtenwerk op een hoogvlakte te komen. Tussen de zoutmeren door komen we aan bij de controlepost Khargush. Na honderden kilometers langs de grens te hebben gereden gaan we hier landinwaarts richting de M41. We zitten nu op 3800 meter hoogte en gaan nu naar het hoogste punt van de pas. We zien niemand bij de controlepost. Net als we eromheen willen komt er een soldaatje aanlopen. We worden ingeschreven en mogen door. Het begint toch wel frist te worden op deze hoogte. De blauwe lucht heeft plaats gemaakt voor bewolking rond de bergtoppen. We rijden de wolken in en zien kleine vlokjes sneeuw om ons heen dwarrelen. De weg is breed en slecht. We zien het meer Khargush en niet veel later hebben we het hoogste punt bereikt 4327 meter hoog staan we. Het is koud, het sneeuwt en het is mooi in de Pamir.
Ook op deze hoogte zien we een paar schapen en geiten weglopen. De herder zien we niet maar die zal best ergens zitten. We gaan weer dalen en rijden tussen het hoge gebergte weer naar beneden. We zien de blauwe lucht weer verschijnen. Door het zand en water rijden we verder. Daar zien we asfalt de M41 ligt voor ons. We hebben een mooi zwaar stuk gereden en zijn blij met een beetje slecht asfalt. Op de Pamir Highway aangekomen staat er een vrachtauto op de weg. Ze vragen naar benzine. Ik wil wel wat geven maar niet een hele tank. Ik vul een 1 liter fles en we vragen naar de plaats Bulunkul. Een stukje verder is het rechtsaf zeggen ze.
We vinden de afslag en rijden de weg op. Van het asfalt komen we op het onverhard. Wasbord daar zaten we niet op te wachten. Het is inmiddels gaan waaien en we hebben moeite om de motoren in het spoor te houden. Voor mijn gevoel gaan we niet helemaal goed. Ik kijk op de navigatie en naar de sporen. We rijden op het grootste spoor wat dan ook het slechtste wasbord is wat we tot nu toe hebben gehad. Recht voor ons uit zien we een zandstorm. Het is vechten tegen de storm in en al ploeterend rijden we het dorp in en we zien homestay. We zetten de motoren neer en zoeken naar de ingang. Een vrouw ziet ons en wijst de deur en we stormen met de deur in huis binnen. We staan in een kamer waar een man en vrouw zitten. Toeristen die hadden we niet verwacht. De mevrouw van de homestay verontschuldigt zich voor het zand binnen en wijst ons een kamer en gaat het zand uit het huis werken. Als de storm is gezakt rijden we de motoren naar de homestay en zetten onze spullen in de kamer.
We krijgen thee en kaakjes en komen bij van de dag. We praten met de andere gasten en het is een leuk gesprek. Ze vertellen dat ze andere motorrijders hebben gezien en die wisten te vertellen dat ze een stel waren tegengekomen die onderweg was naar Tokyo. Dat zijn wij. Ze waren de Slovenen tegengekomen die wij in de plaats Mary waren tegengekomen. Het is een klein wereldje onder de reizigers.
Dan komen er nog meer bezoekers en daar staan Claudia en Gilles in de deur met nog een stel. Als we het over een klein wereldje hebben om hier in de middle of nowhere bekenden tegen te komen.
Claudia en Gilles waren met het andere stel wat met een Unimog rijdt onderweg naar warm water bronnen. De Unimog was vast komen te zitten. Deze was niet meer los te krijgen en zo komen ze hier overnachten en gaan ze de volgende dag proberen met een lokale truck om de Unimog los te trekken. De mevrouw van de homestay maakt eten voor ons allemaal. Zo is het een gezellige avond met lekker eten. Er staat ook een schoteltje met een gefrituurde vissenstaart. Er waren gasten die dit lekker naar binnen werkte. Dat moet ik toch even hebben geprobeerd. Een lokaal gerecht.
Een mooie dag met vele belevenissen en een gezellig einde in de plaats Bulunkul.
PS de vis is snachts weer naar buiten gezwommen en voel mik mij een beetje bjuuuh.
Aantal kilometers 156
Homestay Bulunkul
37°42'16.23'N
72°56'43.14'O
